Πορφυραδα

ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007 ΚΑΙ ΩΡΑ 9 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ο ποιητής ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ (ο εικονιζόμενος) και οι ποιητές Γιώτα Αργυροπούλου Ηλίας Κεφαλάς Κώστας Κρεμμυδάς διαβάζουν ποιήματά τους στο Μικρό Βιβλιοπωλείο του Γαβριηλίδη Μαυρομιχάλη 18 στην Αθήνα. ΣΠΕΥΣΑΤΕ οι ερωτευμένοι! Για εμάς τους λεύτερους προβλέπεται απομόνωση...

Ελλάδα Λευτεριά Ειρήνη Νούφαρα Ήλιος Αγαπώ την Ελλάδα γιατί είναι η χώρα του ήλιου γιατί αγωνίστηκε για τη λευτεριά χύνοντας το αίμα των ηρώων της που πότισε τη γη γεμίζοντας τον ουρανό με μάρτυρες αγίους που προτίμησαν θάνατο μαρτυρικό παρά να αρνηθούν το Χριστό τόσους πολλούς που ο Παράδεισος να μοιάζει Ελλάδα! Αγαπώ την ειρήνη γιατί όποιος την έχει και στους άλλους τη δίνει ονομάζεται παιδί του Θεού. Μαζεύω τα νούφαρα των αρετών για να στολίσω τη γαλήνια λίμνη της ψυχής μου. Εκεί πετούν οι γλάροι της ελευθερίας τα κάτασπρα περιστέρια της ειρήνης. Εκεί κολυμπούν οι ολόλευκοι κύκνοι της αγνότητας. Εκεί κελαηδούν τα αηδόνια της αγάπης. Το ουράνιο τόξο της ελπίδας απλώνεται στον ορίζοντα. Δίπλα σ' αυτή τη λίμνη η Παναγιά κρατά το Χριστό αγκαλιά κι ένας σταυρός υψώνεται ψηλά. Άγγελοι ψέλνουν μελωδικά ύμνους που δεν έχω ακούσει ξανά. Μια ευωδία Χριστού απλώνεται παντού. Να κι ένας πανέμορφος κήπος με λουλούδια και μια φωνή ευγενική: "Δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου για να πας εκεί."

Μόνη στην ακρογιαλιά με πλησίασες δειλά σ' ερωτεύτηκα τρελά με την πρώτη ματιά. Γίναμε οι καλύτεροι φίλοι δεν κρύβαμε μυστικά πηγαίναμε θέατρο, σινεμά για κολύμπι, ψάρεμα με τα ποδήλατα. Δίπλα στη θάλασσα περπατούσαμε γελούσαμε, μιλούσαμε. Πόσο ήταν ρομαντικά! Πόσο αγάπησα ό,τι κι εσύ αγαπούσες! Θυμάσαι το βιβλίο που μου έδωσες; Μιλούσε για την αγάπη. Πόσο μου άρεσε! Θυμάσαι τα κόκκινα τριαντάφυλλα που μου χάρισες; Πόσο με συγκίνησες! Θυμάσαι που ερχόσουν σπίτι μου και μιλούσαμε με τις ώρες; Για ταξίδια που θα κάναμε μου έλεγες που δεν κάναμε ποτέ. Θυμάσαι που έπαιζες στο θέατρο κι ερχόμουν να σε δω; Πόσο σε θαύμαζα! Ήσουν υπέροχος! Θυμάσαι που είχες ντυθεί κλόουν και έπαιζες με τα παιδιά; Ήσουν ο καλύτερος! Πόσο σε αγάπησα! Το ξέρεις. Μια μέρα σου το είπα. Θυμάσαι; Πόσο συγκινήθηκες! Με πόση αγάπη με κοίταζες! Πήγαμε στη λίμνη με τους κύκνους. Οι κύκνοι ήρθαν κοντά μας λες και κατάλαβαν την αγάπη μας. Ήρθαν όμως και μέρες που πόνεσα και έκλαψα πολύ γιατί εσύ έφυγες μακριά για π

http://digidownload.libero.it/menscorpusanimus/immagini/mareAnimato.gif

Δε θα σου πω τι είδα, θα σου πω τι ένιωσα Μαρία Αλήθεια είναι πως νιώθω υπέροχα απόψε Μάτι δεν έχω κλείσει όλη τη νύχτα. Έμεινα άγρυπνος Είμαι καλά κι αυτό αρκεί Απλά σε σκέφτομαι Κι έγειρα γλυκά-γλυκά στο στρώμα ν’ αποκοιμηθώ Σε είχα κρύψει λέει, στην αγκαλιά μου Και το κορμί σου γέμιζα φιλιά. Δεν ήταν όνειρο Ήταν σαν όνειρο Μαρία Και παραμύθια σου έλεγα για την αγάπη Αλήθεια είναι πως σ’ αγαπώ. Να το πιστέψεις Κι έστεκα πλάι στο κορμί σου και το κοίταγα Αυτό με ξύπναγε, με μάγευε γλυκά και μ’ αποκοίμιζε Ήμουνα λέει, στον ουρανό και με ταξίδευε Χάιδευα όλο σου το είναι κι αυτό με πήγαινε Όπως τα μάτια τα μελιά, μου χαμογέλαγαν Κι όπως το βλέμμα σου, κάρφωνε το δικό μου Έτσι απλά σ’ ονειρευόμουν Μα τώρα βρήκα στο κορμί σου έναν Παράδεισο Κι από τ’ αστέρια, μου ‘ναι δύσκολο να έρθω Πες μου τα λόγια. Πες μου Που παρασέρνουν τις αισθήσεις Και δεν τα ‘πλασε η γλώσσα. Πες μου Κι απ’ τις αέρινες του πάθους, παραισθήσεις, ξύπνα με Κι εγώ θ’ ακούω κάθε λέξη απ’ τα μάτια σου Απλά σε σκέφτομαι,

Αμαλία μου λευκό περιστέρι η ψυχή σου πέταξε στα ουράνια ένας ατέλειωτος πόνος η ζωή σου. Δεν σε ήξερα μα τώρα που σε γνώρισα θα σε θυμάμαι πάντα για όσα στερήθηκες πόνεσα. Αγανάκτησα για την αδιαφορία όσων δε σε βοήθησαν έγκαιρα. Δάκρυσα για όσες ταλαιπωρίες πέρασες για τη ζωή που έχασες. Αιώνια ζωή τώρα σε περιμένει καμιά δοκιμασία σου δεν πήγε χαμένη πέρασες την πύλη του Παραδείσου για μας τώρα προσευχήσου ο Χριστός σου χάρισε το στεφάνι της υπομονής στη μικρή διάρκεια της ζωής ο αγώνας σου θα δικαιωθεί η ψυχή σου τώρα θ' αναπαυθεί .

Θέλω να καταθέσω κι εδώ τις χθεσινές και σημερινές μου σκέψεις με αφορμή την Αμαλία και τον αγώνα της. Ας κάνουμε όλοι μας ό,τι περνάει απ' το χέρι μας για να καλυτερέψει έστω και λίγο η σκληρή πραγματικότητα του τόπου μας. Και να θυμόμαστε πως για ν' αλλάξει ένα σύστημα πρέπει ν' αλλάξουμε πρώτα εμείς. Η σκέψη μου στην Αμαλία και σε όλους τους συνανθρώπους μας που χάνουν τη ζωή τους, ή την ποιότητα αυτής, σε καθημερινή βάση. Από λειψή έως κακόβουλη διαχείριση του τομέα υγείας, από χρόνια αμέλεια, από παθολογική αδιαφορία, από έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Ας μη θρηνούμε διαρκώς καινούργια θύματα.

Το μεταφέρουμε αυτούσιο από το blog " Σταγόνες από μελάνι " «Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του» (σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992) «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007) Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα. Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση

Κλείνω τα μάτια σ' ονειρεύομαι διαβάζω τα γράμματά σου μαθαίνω τα μυστικά σου μα εσύ ποτέ δε θα μάθεις πόσο σ' αγαπάω δε θα καταλάβεις πόσο πονάω κοίτα μόνο για σένα τι γράφω κοίτα μόνο για σένα τι κάνω αν δεις κατάματα την καρδιά μου θα δεις πως είναι δικιά σου μην τρομάξεις ξέχασα τον εαυτό μου σε σένα ζω μόνο για σένα ποτέ δε θα μάθεις αυτά που νιώθω δεν είναι ψέμα δε θα καταλάβεις δεν είναι άπιαστο όνειρο μιας νύχτας το βλέμμα την αγάπη μη φοβάσαι μόνος πια δε θα 'σαι ο χρόνος θα σου μάθει της αλήθειας τ' αγκάθι είσαι για μένα η ζωή κι ο θάνατος μαζί για σένα αναπνέω για σένα πεθαίνω ποτέ δε θα μάθεις δε θα καταλάβεις πόσο σε θέλω. 26/4/07

Πέρασαν πολλές μέρες. Όλες με προσπέρασαν, δεν τις πρόσεξα καν. Ξαφνικά όλα έγιναν απλά. Όλα είναι απλά. Δεν υπάρχει πια ανυπομονησία. Είπα φτάνει. Ως εδώ! Οι φίλου μου χάρηκαν. Άραγε γνωρίζουν με τι χάρηκαν; Πονώ που δεν μπορώ να σου χαρίσω ένα χάδι. Πάρε με μαζί σου στα ταξίδια που πας εσύ. Μη μ' αφήσεις μόνη, φοβάμαι! Αγάπησε με για να μπορώ να συνεχίσω. Στο είχα πει και την ζωή μου μπορώ να σου χαρίσω... Μη με ξεχάσεις! Να θυμάσαι πως υπάρχω...

Μη με ρωτήσεις τι βρήκα βρήκα ένα θησαυρό ανάμεσα στην καρδιά σου σ’ ένα κουτάκι τυλιγμένο με μεταξωτές κορδέλες γεμάτο σπάνια κρυστάλλινα πετραδάκια που μαγνήτιζαν το βλέμμα, όταν τα χτυπούσε ο έρωτας βρήκα στα μάτια σου δυο κόσμους και μέσα στους κόσμους, ένα Σύμπαν και μέσα στο Σύμπαν, δυο φεγγάρια μέσα στα φεγγάρια, τη λάμψη της παρουσίας σου μη με ρωτήσεις τι βρήκα το δαντελένιο φόρεμα που τυλίγεις το κορμί σου σου ταιριάζει αυτό το χαμόγελο όταν αγγίζω τους ώμους σου, όπως χαϊδεύω τις μέρες σου όταν μετράω τις χάρες σου, όπως ζαλίζω τα χείλη σου όταν ρουφάω το δάκρυ σου, όπως τρελαίνω τις ορμές σου βρήκα δυο τρένα στο σταθμό, έτοιμα να σαλπάρουν και δυο καράβια στο λιμάνι, να σ’ αποχαιρετούν κι όμως Μαρία, μη ρωτήσεις τι βρήκα δυο μονοπάτια στα χέρια σου και τ’ ακολούθησα κι έριχνα βότσαλα πάνω στην άμμο, για να με φτάσεις βρήκα στα χείλη σου δύο θάλασσες κι ένα πέλαγο μέσα στο πέλαγο, μια γοργόνα και δυο καρδιές βρήκα ένα βέλος που χάραζε τις καρδιές μας και τ’ αρχικά μας σκάλιζ

Διάφανα συναισθήματα, σκορπισμένα επάνω στο σεντόνι του έρωτα... Είναι απο εκείνα που να ειπωθούν δεν μπορούν, μόνο στέκουν εκεί, να διχάζουν, καρδιά, κορμί, και λογική... Στράγγιξαν τον έρωτα κι έμειναν αυτά , να αναπνέουν και να ρουφούν το άρωμά του... Κι εσύ, στο κόκκινο να θέλεις να βουτήξεις, μα μόνο τα παγωμένα του σεντόνια να αγγίζεις...

Γίνε αστέρι μου φεγγάρι γίνε νύχτωσε αγάπη μου μαζί μου μείνε Γίνε μια θάλασσα λιμάνι γίνε πάρε απ τα χείλη μου φιλί και πίνε Γίνε το σώμα μου καρδιά μου γίνε φιλιά τριαντάφυλλα απόψε δίνε Γίνε παραίσθηση ανάσα γίνε άγγιξ' τα χείλη μου τον πόθο σβήνε

Όσο η θάλασσα θα’ ναι γαλάζια θα πίνω το κρασί με τη φωνή σου θα παίρνω κόκκινο απ’ τα χείλη σου χρυσάφι απ’ το κορμί σου το θαλασσί απ’ τα μάτια σου την φλόγα απ’ την καρδιά να ταξιδεύω σε αγνώστους προορισμούς σ’ ένα σκαρί δίχως σημαία και κουπιά να ταξιδέψω στ’ ανοικτά μαζί σου έστω για μια φορά κι αύριο να μη με βρει η μέρα μα να πετώ σαν άγγελος στα ουράνια να παίρνω κόκκινο απ’ τα χείλη σου χρυσάφι απ’ το κορμί σου το θαλασσί απ’ τα μάτια σου την φλόγα απ’ την καρδιά.

Σήμερα γνώρισα τ’ αστέρια και τον ήλιο κι έχω στην τσέπη ένα μήλο, να ‘βρω κουράγιο - την αφρισμένη θάλασσα το κύμα και τον βράχο, ν’ αντικρύσω στάσου σήμερα έκλεψα χρυσό απ’ τα μαλλιά σου κουτάλες μέλι, απ’ τα μάτια σου φτερά και πούπουλα, έστρωσα για χαλί να μοιάζω μ’ έρμαιο καράβι, στ’ ανοικτά που γέρνει η ζωή του κι όσο ποτέ μου δε τη βάσταξα κι όσο δε τη λαχτάρησα τη λάτρεψα για σένα, κι άντεξα κι αγάπησα μονάχα δως μου ένα φιλί στο πρόσωπο κι ένα στα μάτια - να μοιάζω μ’ έρμαιο καράβι, στ’ ανοικτά κι εσύ ο άνεμος, που παγιδεύει τ’ άστρα έτσι δειλά να σε αγγίξω, μόλις γείρεις το κορμί και τις πληγές σου, μ’ έρωτα θ’ αλείψω που τις ένιωθα για χρόνια στεριά δε βρήκα μέχρι τώρα, να σε λησμονήσω κι όπως τα χείλη θα χαϊδεύουνε τα χείλη στην αγκαλιά μ’ ορμή, θα σ’ ακουμπήσω.

Απλά θα πάρω μαζί μου τα απαραίτητα ένα πιστόλι να σκοτώσω την ψυχή μου να είμαι σίγουρος ότι πέθανα και με χάσατε μα πιο πριν θα περάσω απ’ το σουπερμάρκετ χρειάζομαι καινούργιους υαλοκαθαριστήρες όποτε βρέχει, τα τζάμια θολώνουν απ’ την υγρασία θα πάρω ναφθαλίνη για τα συρτάρια της νιότης μου εκείνη που σκοτώνει τη μοναξιά και το σκόρο ινσουλίνη για το σάκχαρο απ’ το φαρμακείο Zantac για το έλκος που ‘χει τρυπήσει το στομάχι αντιπυρετικό για τις συχνές ημικρανίες σιρόπι για τα φλέγματα, τα αιμάτινα αλοιφή για την ξηροδερμία και καθαρτικό εκείνος που ήρθε απ’ την κόλαση να με βρει το είπε ξεκάθαρα “Μόνο τα απαραίτητα” δεν αφήνω κανέναν πίσω μου. Έχω λησμονηθεί κλείδωσα την περιουσία μου εδώ και χρόνια στο συρτάρι υπάρχουν ακόμα δυο ζευγάρια γυαλιών θα τα κάνω θρύψαλα κάτω απ’ τις ρόδες του αυτοκινήτου και θ’ αγοράσω χάπια για την υπόταση και ηρεμιστικά φιάλες οξυγόνου για το άσθμα και χάνζαπλαστ για τα τραύματα που άφησε πίσω της η ζωή, όπως έτρεχε ο φίλος μου παντρεύεται αύριο το από

Έλα κοντά μου φώναξε η Μαρία τα μονοπάτια όλου του Σύμπαντος απόψε να βαδίσουμε κι όλα τ’ αστέρια στις παλάμες μας να λάμπουν από ζήλια να ’χουμε ολάκερο τον κόσμο κρυμμένο μέσα στο ταξίδι μας έλα κοντά μου πρόσταξε σκύψε νέε μου προσκύνησέ με θέλω απόψε να σε λιώσω από έρωτα να ’μαι ένας ήλιος να κοιτώ από ψηλά κι εσύ ένας άγνωστος Θεός του χρόνου η Άβυσσος το σκοτεινό ‘κείνο σημείο όλου του κόσμου έλα κοντά μου κόπιασε μη φοβηθείς τα όνειρά μου σε δρόμους άλλου Γαλαξία να κινήσουμε μαζί έλα απόψε να γνωρίσουμε τα σταυροδρόμια ενός απόκοσμου κρυμμένου Παραδείσου.

Ενα ποτήρι κρύσταλλο που αγκαλιάζει κόκκινο κρασί.. τα φιλιά σου μαγεία στάζουν κι εκείνα μέσα στο διάφανο σταγόνες βαθυκόκκινες.. Δαγκωμένα χείλη που ματώνουν.. Εγώ να "κοιτώ" εσένα κι εσύ να "κοιτάς" κάπου αλλού..

Βρέξε ! Βρέξε ουρανέ ! Βρέξε δυνατά ! Κι εγώ στον δρόμο θα βγώ , να σου κάνω παρέα... ένα μαζί σου να γίνω... Ναί ! ένα , κι έτσι δεν θα μπορεί κανείς να καταλάβει αν στα μάτια μου , είναι τα δάκρυα , δικά μου ή δικά σου... Κάνε να πέφτουν οι σταγόνες σου με ορμή στο πρόσωπο και στο σώμα μου, μα μη βρέχεις μόνο αυτά , βρέξε και την καρδιά μου... είναι φίλη σου , έχετε και το ίδιο χρώμα , γκρί , γκρί σκούρο... Μη με λυπάσαι βροχή ! Και δεν με νοιάζει αν είσαι κρύα... το σώμα μου έχει συνηθίσει σε αυτές τις θερμοκρασίες , μιας και το αίμα που στις φλέβες μου κυλά , δεν είναι κόκκινο , μπλέ έιναι... Ναί , μπλέ και πολλές φορές , γίνεται και άσπρο... Μη με λυπάσαι βροχή ! ! !

Σ’ έλουσε ο ήλιος στα χρυσαφένια σου μαλλιά οι ακτίδες παίζουν παιχνίδι στ’ όνειρο, Ελένη κι εσύ, αρχόντισσα του κάστρου ποιόν περιμένεις να φανεί; τα χρόνια τρέχουνε στα μάτια σου μ’ αόρατα άλογα, οι ανέμοι σε μια κλωστή αγκιστρωμένη γλυκά κεράσια όπως γυαλίζουνε τα χείλη σου βγες από τ’ όνειρο, Ελένη μια νέα ζωή σε περιμένει τρέχα να φέρεις την ελπίδα μα να κρατάς την καταιγίδα σ’ ένα μπουντρούμι φυλαγμένη στο πιο στενό κελί σου, κλείσ’ τη και βρες του ήλιου την πιο όμορφη ακτίδα εσύ, πριγκίπισσα των κύκνων μ’ άσπρα φτερά, τ’ αστέρια μέτρα πέτα μακριά κι από τα ίχνη γαλάζιου ορίζοντα σ’ έλουσε ο έρωτας, Ελένη τι με κοιτάς απορημένη; είναι η αλήθεια που στα μάτια σου την κοίταξα.

Σημαίνεις πολλά. Έχεις χαράξει μια πορεία στο νου, που τα βράδια αγρυπνώντας, η μνήμη τρελαίνει τις σκέψεις. Ίσως το χθες να μην έσβησε. Κι ίσως να άντεξε έτσι το βλέμμα, να περιφέρεται ανάμεσα στους διαδρόμους της φαντασίας. Τρία χρόνια γύρω-γύρω από τη θύμηση και την απόγνωση. Δε μου ‘λειψε ούτε μια στιγμή απ’ τα περασμένα. Όλα φωτογραφήθηκαν στη συνείδηση. Κι εγώ συνέχιζα τη ζωή μου βήμα-βήμα, ολομόναχος όπως πάντα. Γνώρισα κόσμο, γυναίκες που με λαχταρούσαν, θαυμάστριες της ψυχής μου. Ποθούσα το σώμα τους, μα όχι τα μάτια τους. Τα δικά σου, έμεναν καρφωμένα στην καρδιά, σαν βέλη που τη μάτωναν απ’ τον έρωτα. Τι να κάνεις; που να είσαι τώρα κοριτσάκι; σε σκεφτόμουν στο κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε και παραμιλούσα. Δεν αισθάνθηκα ότι έλειπες. Ήσουν δίπλα μου, στο πλευρό μου, φύλακας άγγελος, η καλή νεράιδα του παραμυθιού. Χαριτωμένη και πανέμορφη όπως πάντα. Με τα διάφανα φτερά σου πετούσες ψηλά και ερχόσουν κατευθείαν στην αγκαλιά μου να ξαποστάσεις. Εύθραυστη, λεπτεπίλεπτη, διάφα

Θέλω να ταξιδέψω μακριά πέρα από τ' αστέρια με τ' ανέμου τα φτερά και με τα περιστέρια με οδηγό το ουράνιο τόξο στη χώρα του ονείρου στη χώρα του απείρου εκεί που όλοι είναι φίλοι και δεν υπάρχουνε εχθροί ζήλιες και θυμοί φιλονικίες, ανταγωνισμοί κακίες, μίση. Εκεί αγαπούν τη φύση τα ρόδα της αγάπης για πάντα έχουν ανθίσει και ζουν αρμονικά όλοι μαζί. Εκεί βρίσκεις αγάπη αληθινή ειρήνη, φιλία χαρά, ευτυχία παντοτινή. Εκεί δεν υπάρχει πόνος συμφορά πόλεμοι, αρρώστειες, μοναξιά κι όλου του κόσμου τα δεινά. Τα άνθη της καρδιάς ευωδιάζουν τα μάτια των ανθρώπων από ευτυχία λάμπουν τα τραγούδια των παιδιών τα χαρωπά από το δάκρυ ποτέ δε σταματούν μεγάλοι και μικροί χαμογελούν. Εκεί είναι η χώρα του φωτός και της χαράς φόβο και σκοτάδι εκεί δε συναντάς στη χώρα της αιώνιας ομορφιάς στη χώρα της καρδιάς. 26/5/06

Άνοιξη...κι όμως... Ξέσπασε η θάλασσα, κι αυτή... Ανακάτεψε σκέψεις και αισθήματα με τα κύματα της... Μάλωναν τα πρέπει με τα θέλω, ποιό θα νικήσει άραγε? Μπερδεύτηκαν τα θυμωμένα και άγρια κύματα, βγήκαν στην επιφάνεια... Άραγε πως να νιώθει η καρδιά στο βυθό της? Πόσο καιρό πριν να έκρυβε τον πόνο της βαθειά? και πόσο καιρό μετά βγήκαν στην επιφάνεια? Φοβάμαι... Θάλασσα είμαι και τ' άγρια κύματα , πως να ημερέψω? Φοβάμαι...

Ο αγέρας παρασέρνει τη φωνή μου καλύπτεται η μιλιά μου απ’ τα κύματα κανείς δε με ακούει να τραγουδώ. Για πες μου, πού χάθηκες λοιπόν; και μόνος ψιθυρίζω στο κορμί σου τα μάτια σου με στίχους περιγράφω με μελωδίες απ’ του έρωτα τους μίσχους λουλούδια που κάποτε ανθίσαν κανείς δε με ακούει να τραγουδώ. Θυμάσαι που με ρώταγες; ανθίζαν κάποτε στην αμμουδιά σου τώρα η αγκαλιά δε τα χωρά, μαράθηκαν πεθύμησαν δυο γρήγορα φιλιά σου στα μάγουλα που ρόδισαν από ντροπή στα μάτια που κοιτούσαν στερημένα. Για πες μου, τι προσμένω από σένα; χάθηκες και σβήστηκε η φωνή μου σταμάτησαν τα χείλη μου να πάλλονται και μόνος ψιθυρίζω στο κορμί σου τα μάτια σου με στίχους περιγράφω. Τι χρώμα να ’χουν τώρα οι οφθαλμοί σου; ξεχνώ, θέλω να διώξω τις εικόνες στιγμές, μέσα σε φθόγγους να ξορκίσω με νότες, μια βασίλισσα να ντύσω μα σπάσανε οι χορδές μου να μιλώ. Για πες μου, πού χάθηκες λοιπόν; εσύ που ζήταγες χαμόγελα τα πρωινά τα συναντήματά μας να στολίζω. Φεγγάρια ήθελες στην ακροθαλασσιά να φέγγουνε τ’ αστέ

Μια κραυγή ήρθε και μ' άγγιξε απόψε τη νύχτα.. Της απουσίας σου η φωνή που κλάμα γινόταν στο σκοτάδι.. Και γω στα χέρια την πήρα λευκό περιστέρι το δάκρυ να πάψω και τον πόνο ν' αφήσω σε νεράιδας σπηλιά.. Κι αυτή να φωνάζει παιδί να γίνεται και να ξεσπά σε λιγμούς.. Μα καθώς της ψιθύρισα ένα νανούρισμα φτερά καινούρια φόρεσε και πέταξε μακριά με μια γλύκα στην ψυχή..

Αν βλέπεις γκρίζα σύννεφα στον ουρανό της ζωής σου αν πελώρια κύματα πνίγουν τα όνειρα της ψυχής σου θα 'μαι εδώ στα μάτια να σε κοιτώ το χέρι σου να κρατώ. Αν η λύπη σ' έχει ρίξει χαμηλά έλα στα όνειρά μου να πετάξουμε ψηλά πάρε τα φτερά μου δος μου τα χέρια κι έλα να πάμε μαζί μέχρι τ' αστέρια. Στον ουρανό της αγάπης οι πύλες της ευτυχίας είναι για μας ανοιχτές αν κι εσύ το θες. Θα 'μαι εδώ να σου μιλώ να σ' αγαπώ.

Εγώ ταξινομώ . Εσύ ταχυδρομείς . Εγώ ταχυδρόμος . Εσύ παραλήπτης . Εγώ πομπός . Εσύ αποδέκτης . Εγώ αγαπώ . Εσύ απορρίπτεις . Εγώ λατρεύω . Εσύ καταρρίπτεις . Εγώ εργάζομαι . Εσύ εργάζεσαι . Αυτός εργάζεται . Εγώ σε φιλώ . Εσύ με προσέχεις . Εγώ χαιρετώ . Εσύ αποφεύγεις . Εγώ έρχομαι . Εσύ φεύγεις . Εγώ αρχίζω . Εσύ τελειώνεις . Εγώ καραδοκώ . Εσύ αλητεύεις . Εγώ σε κοιτώ . Εσύ ταξιδεύεις . Αυτός σε κοιτά . Εκείνοι σε θέλουν . Εγώ σε ποθώ . Εσύ επιλέγεις . Εσύ επιλέγεις . Εσύ επιλέγεις.....

Τα λόγια της σιωπής τα πιο ακριβά μαργαριτάρια της θάλασσας κοράλλια θα σου χαρίσω για να 'ρθεις. Όχι, μην πεις. Τα λόγια της αυγής τα πιο όμορφα κοχύλια θα μαζέψω με τον ήλιο θα στα φέρω σαν ξυπνήσεις, μην αργείς. Αν μ' αγαπάς. Τα λόγια της νυχτιάς με το φεγγάρι και τ' αστέρια να σου γεμίσουνε τα χέρια θα σου φέρω, γλυκά να κοιμηθείς για να μ' ονειρευτείς. Τα λόγια του ονείρου την ευωδιά του Παραδείσου τ' αγγελικά τραγούδια, θα κάνω μια ευχή να σου τα φέρω με την προσευχή. 3/6/06

Μια φορά κι έναν καιρό που λες,ήταν ένας πρώτης τάξεως κύριος. Αυτος τωρα καθότανε στο κενό και γυρω γυρω σου μιλάω για πολυ χάος! Μια φρίκη και κατι ψιλά. Τώρα....πόση ωρα να καθεσαι μετέωρος..; Εδω σε σκαμνί και πιάνεσαι! Βαρέθηκε λοιπον και σου λεει: " Δεν εχω που δεν εχω να περασω την ώρα μου..δεν φτιαχνω ενα συμπαν να εχω να μου βρίσκεται..;"Και πιανει και κανει το συμπαν σουβενίρ! Τι βουνα , τι λαγκάδια , τι ραχούλες , τι λίμνες , τι ηπειρους , τι γουρουνια , τι χουβαρντοσύνες!Πλήρωσε κάτι παραπάνω αλλα έγινε πράγμα καλό. Οχι αστεια!Και αφού τα τελείωσε καθόταν και τα χάζευε. "Ποιος ειμαι τελικα..; Ο Θεός..;"Ρώτησε...αλλα ποιος να του απαντήσει.. Μια αλώπηξ περαστική του ριξε ενα βλεφαρο και ειπε να πηγαινει κι αυτη σιγά σιγά γιατι ειχε γραφειο το πρωί..Και λεει ο Κυριος..: "Καλο όλο αυτό αλλα άμα δεν εχεις και έναν άνθρωπο να παιξεις μια πρέφα και να σου δωσει ενα ποτηρι κονιάκ στα γεράματά σου, τι γουστο έχει η θέα!" Πάει λοιπον και πιανει πηλό.

Στην Αμοργό η θάλασσα αλλάζει χίλια χρώματα βγαίνει το πράσινο απ’ τη στεριά και το γαλάζιο, απ’ τα σπάργανα της γης κι εγώ καράβι, που διψά, στα κύματά σου εσύ μια θάλασσα, που αργοσβήνει μου έκλεψες την παρθενιά κι είναι τα μάτια σου μελιά είναι η ζωή μας, ένα πέλαγο κι ο έρωτας, η πλώρη και η πρύμνη στην αγκαλιά, αργά, ένα απόβραδο κρατάς στα χέρια, την υπέρτατη ευθύνη τι ευτυχία, τι μαγεία τι γοητεία απ’ τη ματιά σου πρώτο ταξίδι, στην απέραντη γαλήνη.

Σε σκέφτομαι όταν μόνη περπατώ στους δρόμους της πόλης χωρίς το χέρι σου να κρατώ. Αν κι εσύ μόνος περπατάς στο δρόμο της ζωής και την αλήθεια ζητάς ένα έχω να σου πω. Η αλήθεια είναι μία χωρίς αμφιβολία. Μην ανησυχείς. Το δάκρυ της ψυχής θα σου δείξει το δρόμο που οδηγεί στην αγάπη μέσα από τον πόνο θα σου μάθει. 6/8/06

Σε ζήλεψα.. Σε πόθησα.. Με μάγεψες με τις λέξεις.. Με τον τρόπο.. Και το πιο μαγικό.. είναι πως.. το ξέρεις..

Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα στων παραμυθιών τη χώρα βρέθηκα σ' έρημους δρόμους τριγυρνούσα και μόνη περπατούσα. Σ' ένα μονοπάτι που οδηγούσε σε λαμπρό παλάτι συνάντησα την αγάπη μου 'δωσε έναν καθρέφτη μαγικό και όταν τον κοίταξα είδα τ' όνομά σου το μοναδικό. Συγκινήθηκα έκλαψα πληγώθηκα μάτωσα και με το αίμα της καρδιάς έγραψα σ' αγαπώ. 15/7/06

Άκου! χτυπά η καρδιά βαρούν τα σήμαντρα βόμβοι αλλάζουν ολοένα ζουν απ’ τον έρωτα τα συναισθήματα και τα γρανάζια βάφτηκαν στο χρώμα πορφυρά με το χρυσάφι, τα μαλλιά ν’ απλώνουν τη χρυσόσκονη φωτιά δεν πόθησε το στόμα να γευτεί, μόνο φιλί λόγια, τα λόγια ζήλεψαν κι εγώ τρεμάμενος τα χείλη σφράγισα λίγο να ζήσω απ’ τη στιγμή να πάρω ένα φιλί μήπως να είναι η αφορμή ν’ αρπάξω το κορμί μια ηλιακτίδα φέγγιζε την πλάση γύρω σου και ξαφνικά οι λεπτοδείχτες στέρησαν τη μέρα τις ικεσίες και τις λέξεις μέτρησες και τον αγέρα που σιγοκλαίει μέσα μας, η αμαρτία έτσι το βλέμμα έγλυφε τις σπίθες των ματιών ξανθή παντιέρα ασπρόμαυρη γαλήνια η φωνή σου πριν να γυρίσει η μέρα να μας βρει αντάμα.

Θέλω τα χείλη σου να κάψουν το κορμί μου τα δυό σου χέρια να αγγίξουν την ψυχή μου θέλω τα μάτια σου να δούνε την πληγή μου αυτή που άνοιξε το χτές, στην ύπαρξη μου Κι αν δείς το αίμα να κυλάει απ' την πληγή είναι τα όχι που έχουν βγεί απ' τη λογική είναι τα πρέπει και τα μη, μίας ζωής που δυστυχώς την καταστρέψαν εξ' αρχής Θέλω να φύγω και στα , θέλω μου, να μπώ να μην με βρίσκει πια κανείς και να χαθώ να μην πονάω και να ξέρω οτι μπορώ απο αυταπάτες κι απ' τα όνειρα να βγώ Θα καταστρέψω ότι έμεινε απ' το χθές θα ρίξω σπίρτο και θα κάψω τις πληγές τα δυό σου χείλη μόνο θέλω να γευτώ κι έτσι το , θέλω μου, να νιώσω κι ας καώ

Αγάπα με σαν τον αγέρα που δροσίζει την καμένη μου ψυχή σαν τη βροχή που ποτίζει τη διψασμένη γη. Αγάπα με μες στην καρδιά σου κράτα με. Αγάπα με σαν τον ήλιο που φωτίζει τα σκοτάδια της ψυχής σαν τις σταγόνες της βροχής όταν τα φύλλα αγγίζει. Aγάπα με μες στο νου σου κράτα με. Αγάπα με σαν τη θάλασσα που κρύβει μες στο βυθό το θησαυρό κι απ' την καρδιά της δεν αφήνει τον κρατά σα φυλακτό. Αγάπα με μες στην αγκαλιά σου κράτα με.

Βγάζοντας τα ανοιξιάτικα ρούχα απο την ντουλάπα, βγήκαν και παλιά συναισθήματα που είχα ξεχάσει Πόση χαρά πήρα απο άψυχα ποικιλόχρωμα υφάσματα και πόση θα ήθελα να πάρω, έτσι ώστε να γεμίσει η καρδιά μου με χρώμα και πάλι Όμως, φοβάμαι , τρομάζω! Δεν ξέρω αν πρέπει να χρωματίσω ξανά τα ξεθωριασμένα συναισθήματα της δικής μου καρδιάς Βαρέθηκα να την κρύβω, κάτω απο μια έντονη ρόζ , σιέλ , κόκκινη ή φούξ μπλούζα... Θα ήθελα αυτά να είναι τα χρώματα της καρδιάς, κι ας είναι η μπλούζα μου μαύρη...

Τα δύσκολα δεν έφτασαν ακόμα κοριτσάκι. Μπορείς να φωνάξεις, να κατεβάσεις Θεούς και Δαίμονες. Μπορείς να μιλήσεις για τις ιδέες σου και αμέσως μετά να τις καταραστείς. Είσαι ένα φάντασμα που πλανάται τις νύχτες. Μα εσύ δε το γνωρίζεις. Δουλεύεις πέραν του 24ώρου για να μάθεις αν ακόμα υπάρχεις. Περιστρέφεσαι στα αδυσώπητα γρανάζια του συστήματος και του δίνεις τροφή να επιβιώσει. Είσαι ένας ελεγκτικός μηχανισμός της οντότητάς σου και το σύστημα πλάθει το μέλλον σου. Εσύ δεν αποφάσισες ποτέ για το σήμερα. Δεν αποφάσιζες ποτέ τις ενέργειές σου. Γεννηθήκαμε σκλάβοι να πουλιόμαστε στα σκλαβοπάζαρα των Εθνών. Είμαστε τροχοί κοριτσάκι. Ενός κατεστημένου που τρέχει με χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα για το κέρδος. Επιβαίνουμε στο αεροπλάνο της απολυταρχίας. Μαζί μας πεθαίνει η αξιοκρατία και η δημοκρατία που μας μάθαιναν στα σχολειά μας. Κοντά μας δεν υπάρχει σωσίβιο, ούτε και αλεξίπτωτο. Μας έκλεψαν το αλεξίσφαιρο γιλέκο που κάλυπτε την καρδιά μας. Εκείνα τα παπουτσάκια που σου αγόρασα, δεν ται

Κρατήρας το φιλί ξεθύχηκε ζεστό απ τα πυρωμένα χείλη σου Ατμόσφαιρα μεθυσμένη με έρωτα μας τύλιξε.. Άρρυθμες ανάσες κι ένας καθρέφτης που ντράπηκε και θάμπωσε.. Βαθυκόκκινα αισθήματα αγγιζουν τα τριαντάφυλλα στο βάζο γεμίζοντας με άρωμα κάθε μας κύτταρο.. Αγάπησέ με ξανά.. Σαν δάγκωμα αγριοκέρασου που βάφει και γλυκαίνει τα χείλη θέλω να σε νιώσω.. Το δηλητήριο να πιω που στάζεις νεκρό λουλούδι στα χέρια σου να γίνω που παίρνει ανάσες από τα μάτια σου και μόνο.. Τί άλλο να θελήσω από σένα... Κεραυνός που με τυλίγει εισαι. .Κορμί δικό σου γίνομαι.. Κορμί δικό μου γίνεσαι. .Μη..! μου έλεγες.... Μην ακουσω τίποτα...! Ούτε την ανάσα σου δεν θέλω ν ακούσω...! Και δεν την άκουγες ποτέ.. γιατι δεν ειχα ανάσα.. Την άφηνα κι αυτή μέσα στα χέρια σου.. Ανάσα γινόταν το κορμί και τα μάτια μουπου σε κοιτούσαν το κάθε δευτερόλεπτο..Κι άλλαζε το πρόσωπό σου.. Αγγέλου πρόσωπο λες κι ήτανΠανέμορφο , γεμάτο απέραντη αγάπη κι έρωτα..Σε νιώθω ...! μου ψιθύριζαν τα λόγια σου κάθε φορά.. Λόγια που μαγνήτιζα

Στης θάλασσας το κύμα θ' αφεθώ κι εκείνο όπου θέλει ας με βγάλει μαζί του δεν θα έχω προορισμό και σε άγνωστο λιμάνι θα με πάει Κι αν τρικυμία μεσοπέλαγα θα πιάσει θα 'χω στη σκέψη μου εσέ για φυλαχτό και είμαι σίγουρη πως θα με σώσει πάλι κι έτσι κοντά σου μ' ένα κύμα θα βρεθώ Κι όσες φουρτούνες στην ζωή μου και να 'ρθούνε τα κύματά τους εγώ πάντα θ' αγαπώ γιατί ένα κύμα στην ζωή μου σ' έχει βάλει και καπετάνιο σ' έχει κάνει κι αρχηγό

Molis grafthka ! dokimazw to logariasmo mou ! Geia sas !

Στης ζωής μου τη συννεφιά ήρθες εσύ ήλιος λαμπρός. Σε κοίταζα με θαυμασμό πώς είναι δυνατόν να είσαι τόσο αγαπητός φίλος πιστός; Κι ήρθε η άνοιξη μα ο ήλιος μου εχάθηκε ξανάρθε στη ζωή μου συννεφιά. Μου άφησε τη φωτιά της σιωπής του να μου καίει την καρδιά η απουσία του. Σου στέλνω χίλια φιλιά μ' ένα περιστέρι να ταξιδέψει με της αγάπης το αγέρι μήπως κοντά μου να σε φέρει. Με της καρδιάς τους χτύπους φτιάχνω ένα τραγούδι σου στέλνω ένα αηδόνι για να σου το πει. Ρώτησα το φεγγάρι πού χάθηκε ο ήλιος μου γιατί δε μου μιλά και δάκρυσε. Ρώτησα τη θάλασσα μήπως τον είδε και φουρτούνιασε. Ρώτησα τους κύκνους στη λίμνη της αγάπης και πέταξαν στο βορρά. Ρώτησα το όνειρο κι εκείνο σκοτείνιασε. Ρώτησα τ' αστέρια και μου χάιδεψαν τα χέρια για παρηγοριά. Ρώτησα τον άνεμο πού πήγε η φιλία. Σταμάτησε να φυσά. Ρώτησα τη μέλισσα και μου 'δωσε το μέλι για να γιατρέψει την πληγή. Ρώτησα το δελφίνι μου 'πε θα με βοηθήσει να ψάξω να σε βρω. Ρώτησα το ρόδο καθώς ένιωσε τόσο πόνο μαράθηκε. Ρ