Πορφυραδα

Η ellinida http://ths-ellinidas.blogspot.com/2008/01/blog-post_20.html με προσκάλεσε να γράψω κάτι με θέμα αν μπορεί η ποίηση να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Πιστεύω πως η ποίηση μπορεί να το καταφέρει αυτό αρκεί να γράφουμε μέσα από την καρδιά μας την οποία φροντίζουμε να τη διατηρούμε απλή και καθαρή και έτσι με τα γραπτά μας να γινόμαστε κατανοητοί και να αγγίζουμε την κάθε ψυχή. Αυτό το μήνυμα θέλω να μεταδώσω με το παρακάτω ποίημα το οποίο το έγραψα στις 9/12/07 στο μπλογκ μου: "Η χώρα του ονείρου" http://elenitheof.blogspot.com/2007_12_01_archive.html και στο νέο μου μπλογκ στο Pathfinder:"Το χρώμα του φεγγαριού" http://toxromatoufegariou.pblogs.gr/ Αγάπη θεϊκή λευκό περιστέρι στην καρδιά χαρίζει. Φωνή αγγελική στίχους ψιθυρίζει όνειρα ξεχασμένα ο κόσμος ν' αναγεννηθεί. Το περιστέρι υμνεί αγάπη αγνή που ομορφαίνει την πλάση. Τ' άστρα δακρύζουν σαν αντικρίζουν καμένη τη γη. Τα δάκρυα με βιάση το χώμα ποτίζουν παραδεισένια ζωή. Μετανοημένα της γης τα

Η νέα μου ποιητική συλλογή με όσα έγιναν, ειπώθηκαν, δημιουργήθηκαν καταστράφηκαν, αναζωπυρώθηκαν και τελικά παρέμειναν μέσα στην καρδιά μου κι έτσι κλείνει ένα μικρό αλλά μεγάλο ροζ κεφάλαιο στη ζωή... σε ένα αρχείο του word http://www.geocities.com/gkok2000/Roz.doc ή zip αρχείο που απαιτεί αποσυμπίεση http://www.geocities.com/gkok2000/Roz.zip από την προσωπική μου ιστοσελίδα http://www.geocities.com/gkok2000/ ..θαρρώ λοιπόν, κάποια στιγμή θ’ ανταμωθούμε γιατί η μοίρα θα μας φέρει ν’ ανταμώσουμε κι είμαι περίεργος να δω, αν θα γυρίσεις το κεφάλι ή αν τα μάτια θα δακρύσουν μπρος στα μάτια μου.. γιώργος_κ

Αν είχα στην καρδιά μου δυο Μαρίες τη μία θα την έδινα στο Χάρο να την πάρει παρά να ζω με ψέμα κι εικασίες καλύτερα χαρμάνι σέρτικο η ζωή να με φουμάρει τη μέρα που γιορτάζει ο έρωτας, θα λείψω μπορείς να ‘χεις την πόρτα σου ανοιγμένη όλο και κάποιος τρυφερός μα ευκατάστατος διαβάτης, θα περάσει το κατώφλι τις σκάλες από μάρμαρο θ’ ανέβει για να πάρει ένα φιλί μ’ αυτός, δε θα σου φέρνει δώρα κι υποσχέσεις θα ‘χει στην πλάτη δυο φτερά αγγέλου ψεύτικα μαργαριτάρια απ’ άκρη ως άκρη στο κεφάλι αυτός, δε θα ‘ναι ένα πέτσινο κομμάτι απ’ τη ζωή για να τον σκίσεις σα χαρτόνι τα ποιήματα, δε δώσανε τροφή στον έρωτά μου αντίθετα τον σχόλασαν νωρίς μήτε και τη ζωή μου έφτιαξαν να τρέχω κόπιασα τόσο για να βρω ένα κορμί για ν’ ακουμπήσω κι από τις μακριές κοτσίδες του, ορειβάτης να πιαστώ, να κρατηθώ μου είπανε, πως όταν αγαπά μία Μαρία βαδίζει σαν θαυματουργή, καινούργια Παναγία παρθένα τη νομίζουν όλοι πάνω στο εκκλησάκι του Προφήτη-Ηλία μα βάζει μες στα σκέλια της του κόσμου την πικρία κι έτσι

Κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του περιoδικού "Έρημη Χώρα" , 60 σελίδες. Το περιοδικό διατίθεται στην Θεσσαλονίκη από το βιβλιοπωλείο "Αριστοτέλειο", στην Αθήνα από τα βιβλιοπωλεία "Ελεύθερη Σκέψις" και "Ακροκέραμο" και από το περίπτερο στην Κάνιγγος. Υπάρχει πάντοτε και η δυνατότητα αγοράς με αντικαταβολή. Για παραγγελίες μπορείτε να αποστείλετε e-mail στην διεύθυνση: erimihora@hotmail.com. Παραθέτουμε τα περιεχόμενα του καινούργιου τεύχους: 1. Σύγχρονος τρόπος ζωής και αναθεωρήσεις των εξουσιαστών 2. Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας 3. Φρ. Νίτσε , Ο τελευταίος (ά)πιστος - Το πορτραίτο του “εστεμμένου” θεμελιωτού του ευρωπαϊκού μηδενισμού 4. Οι μουφτήδες... δικάζουν ! 5. Νέος πατριωτισμός , ίδια αποτελέσματα 6. Οι ηλίθιοι της ιστορικής συνέπειας 7. Ο Παγκόσμιος ιθύνων νους : Το κρυφό πρόσωπο της Παγκοσμιοποίησης - Adrian Salbuchi 8. H διακριτική αποικιοποίηση- «Αμερικανικός τρόπος ζωής» και κοινωνική δυναμική

Για να μην "σκοτώνονται" τα βιβλία, όταν "γεράσουν", την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου, μία έκθεση βιβλίου, διαφορετική από τις καθιερωμένες, μία μεγάλη Γιορτή γνωριμίας με το Βιβλίο, διοργανώνεται για 13η συνεχή χρονιά, από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου, υπό την αιγίδα του Πολιτισμικού Οργανισμού του δήμου Αθηναίων. Από την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου για δέκα ημέρες, έως και την Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2008, στην Πλατεία Κλαυθμώνος, πραγματοποιείται ένα μεγάλο Παζάρι Βιβλίου. Σ' ένα τεράστιο περίπτερο (1.000 τ.μ.) ενιαίο για όλους τους εκδότες, εκτίθενται χιλιάδες τίτλοι. Οι εκδότες άνοιξαν για μία ακόμη φορά τις αποθήκες τους και προσφέρουν βιβλία όλων των ειδών, σε ιδιαίτερα προσιτές τιμές, με την εγγύηση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου. Οι τιμές έχουν ορισθεί σε 1,00, 2,00, 2,50, 3,00, 4,00, 4,50, κλπ. Το Παζάρι Βιβλίου 2008, 1 έως 10 Φεβρουαρίου, θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 21:45 το βράδυ. Δευτέρα 28.01.08, Ελεύθερος Τύπος

Ο ΛΑΓΟΣ ΠΟΥ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Όπου κι αν πήγαινε ο νεαρός λαγός, μέσα στο δά­σος, τρόμαζε. Κουνιόταν μια μεγάλη σαύρα, λιποθυμούσε απ’ την τρομάρα του. Κουνιόταν μια μικρή σαύρα, το έ­βαζε στα πόδια. Πεταγόταν μπροστά του άλλος λαγός, πεταγό­ταν αυτός μέχρι εκεί πάνω από το φόβο. Όλα όσα για έναν οποιοδήποτε νεαρό λαγό δεν ήταν παρά η γοητεία του φυσικού κόσμου, για τον δικό μας ήταν φρίκη και μόνο φρίκη. Ο άνεμος βούιζε στ’ αυτιά του σαν σεισμός. Ο σεισμός ακουγόταν στα βάθη της ψυχής του σαν το τέλος του κόσμου. Ακόμα και η συντομότερη βροχή, φάνταζε στα μάτια του σαν προμήνυμα κατακλυσμού. Όσο για τις δυνατές μπόρες... Πώς δεν είχε τσακιστεί, τρέχοντας να ξεφύγει τα φανταστι­κά ποτάμια που τον κυνηγούσαν! Το γεγονός αυτού του νοσηρού φόβου έγινε άμεσα αντιληπτό από την μητέρα του, που ήταν εξαιρετικά μορφωμένη λαγουδίνα και είχε σπουδαίες γνωριμίες στο χώρο των διανοουμένων του δάσους. Ο ίδιος ο πατέρας του ήταν σπουδαίος καλλι­τέχνης. Είχε εκδώσει τρεις πρωτοποριακές ποιητικές συλλο

Δυο στάλες δάκρυ και δυο χαμόγελα, γεμάτα με πίκρα δύο γλυκόλογα και τρεις κουβέντες σου για τα παλιά ποιος θα μου το ‘λεγε, πως θα κουβάλαγα τόση ξεφτίλα άστατες μνήμες των τόσων ανθρώπων που ήρθαν κοντά; κι αν με πλησίασαν ή άλλοι μ’ αρνήθηκαν, δε λογαριάζω ρίχνω τα μάτια μου μήπως τα χνάρια μου ν’ ακολουθάς και στα λασπόνερα τώρα όπου βρίσκομαι, όλο βουλιάζω μες στα βροχόνερα πνίγεται η αγάπη μου, τι με κοιτάς; σύρε στο διάβα μου κι έλα σιμά μου να σε κεράσω πόνο και δάκρυα, μνήμες που έκαψα, ν’ αναστηθείς το ‘πε μι’ αγάπη μου, ένα ροζ όνειρο που ‘χα να πιάσω από τα σύννεφα έπεσε κι έσκασε στη γη που πατείς σύρε τα πόδια σου, πάνω του ανέβα και σύνθλιψέ το έλα στα γρήγορα, αχ μη το λυπάσαι, το ξέρω μπορείς κάθε μι’ αγάπη από σφάλμα γεννήθηκε, πανάθεμά το κι όταν θα λιώσει, τα χνώτα σου κάλυψε μα πίσω μη ‘ρθεις δεν περιμένω λοιπόν την Άνοιξη, να φύγω απ’ το σπίτι σε μια κλωστή η ζωή πάντα κρέμεται τα βράδια νωρίς κι όταν η ώρα αγγίξει το λιόγερμα και φτάσει το δείλι είναι που τ’ άστρ

Θέλεις να μάθεις αν στ’ αλήθεια σ’ αγαπώ; αν δε σε λέγανε Μαρία δε θα ‘χαν αποπλεύσει της αγάπης μου τα πλοία ούτε κι η θάλασσα θα ξέβραζε το σώμα μου σε κάποια παραλία να σχηματίζει ο έρωτας, ορθή γωνία κι εγώ να γλύφω τα παπούτσια σου, σα σκύλος που ζήτησε μονάχα ένα χάδι κι ηρεμία γαλήνη, απ’ τη γαλήνη σου που ζήλεψα κι αν είπα ψέμα, σχώρνα με, αλλά δεν είπα ή μια κακία αν είπα, σχώρνα με, αλλά δεν είπα για τα φιλιά που ήπια, σχώρα με μα μου τα πρόσφερες απλόχερα στην πρώτη γνωριμία κι έτσι σ’ ανέβασα σε θρόνο και σε φώναξα “Κυρία” έτσι σ’ ανέβασα στα ουράνια και σ’ ορμήνεψα πως θα ‘μαι πάντοτε ο άγγελος που σε φυλά, Μαρία τι πήρα και τι έδωκα, λογάριασε θα καταλάβεις μόνη σου, που μπάταρε η αγάπη όλα τα βράδια σ’ έκλαιγα με μαύρο δάκρυ κι εσύ γι’ αντάλλαγμα μου είπες “άντε γεια” τώρα τι ψάχνεις στα σκουπίδια για να βρεις; εμείς πετάξαμε το όνειρο στη στάχτη κι εσύ του έβαλες φωτιά, για να καεί πιο γρήγορα θέλεις να μάθεις αν στ’ αλήθεια σ’ αγαπώ; βγες απ’ το σπίτι σου και ρώτα κάθε

Περπάταγα για ώρες, ξημερώματα τριγύρω απ’ τη μικρή τη γειτονιά σου που να ‘ναι το κορίτσι μου, που χάθηκε που βρίσκονται τα πορφυρά φιλιά σου; στα μαύρα είχα ντύσει το κορμάκι μου κι η μπλούζα ασορτί με την ψυχή μου τι έκανα κι αμάρτησα καλή μου και μένω να στερούμαι το φιλί; στα σπίτια, οι γειτόνοι σου κοιμόντουσαν το φως στο παραθύρι σου αναμμένο - για ‘κείνο το μικρό παραθυράκι σου μιλώ που λάμπανε τ’ αστέρια μια νυχτιά στα κοριτσίστικα σεντόνια σα με είχες ξαπλωμένο δεν έπαυε στιγμή ν’ απουσιάζει το στόμα σου απ’ το δικό μου στόμα για ο,τι κι αν σε παίνευα κορίτσι μου τα χείλη σου με γέμιζαν με χρώμα μου έλεγες, τα μάτια μου πως έλειπαν και τα ‘θελες κοντά σου όλη τη μέρα τα χέρια μου σε μάγευαν, μου έλεγες, θυμάσαι; μα ο έρωτας δεν πήγε παραπέρα περπάταγα για ώρα τα χαράματα με βρήκε ξαφνική λιποθυμία τα χέρια μου μαζεύτηκαν κατάχαμα και έκλαιγα μ’ ανείπωτη μανία τι κι αν το όνομά σου στριφογύριζε στο στόμα, το λαιμό, τα σωθικά μου; κατράμι - δειλινό μας εξουσίασε ρωτάς αν θέλει

Η «ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ» & ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ» ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΝ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008 & ΩΡΑ 7.30μ.μ. ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ, ΑΘ.ΔΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ 59 ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΤΟΥ 3ου ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΘΑ ΚΟΠΕΙ Η ΠΙΤΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ TOY ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ Θα ακολουθήσει κέρασμα! Η υπ. Λογοτεχνικής Ομάδας Αρετή Γκιωνάκη Τα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας

ΤΟΧΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ Το ποίημα είναι δύσβατο· μα, δες, πώς σε παρηγορεί κάτι βραδιές τρισκότεινες, που φέγγει απόμακρο μονάχα το πλατύ του παραδείσου. Εδώ, όλο στίχοι απόκρημνοι κι επίθετα τετράγκωνα σε ξεκλωνίζουν. Μα, δες, εκεί, ένα λιανό στιχάκι, νυχτωμένο πώς τριγυρνά στις ερημιές και … τραγουδάει. Είναι το ποίημα φοβερό· μα τόχει ο λόγος. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Φωτιά η παγωμένη σου κατάργηση στους σταλακτίτες που μάζεψε το «αντίο», συγκίνηση συντροφιά με τ’ ανάθεμα ενός «θα μπορούσε…» Οι νόμοι των πιθανοτήτων στην αποπλάνηση των αισθήσεων και το γυαλί της ανάλυσης, έκθεμα στην περιήγηση των συνειρμών. Μια τρύπα ίσαμε το μέγεθος της αδράνειας ξερνάει τους σπασμούς της αόρατης επίκλησης, σε λίγο το σώμα της θα πάρει την κλίση του βρέφους που βυζαίνει τα σύννεφα. Μαλάζοντας τον κεραυνό με τα ακροδάχτυλα, σώμα το στόμα με τη φλέβα του ονείρου, να σπάσει ο υμένας του τίποτα στο έλεος τ΄ αναθέματος ενός «θα μπορούσε». Δεν ήσουν ό,τι καλύτερο μου έλαχε γατοψυχή που ακόμα γλείφεις το άδειο σου πιατάκι, μα είσαι συ και τώρα πρέπει να σε μάθω ν’ αντέχεις το βάρος μιας ανάσας αλήθειας.

Όταν μετά την εκτόξευση μπροστά, έ έκανες γκελ στον τοίχο της απόρριψης κ και γύρισες, πέρασες πάνω απ τα κεφάλια των παιχτών κ και μού’ ρθες. μα τώρα με λες εγωίστρια που έσκασες επάνω μου στο σημείο της κρούσης. Λες και το δικό μου ζητούμενο, με ήθελε αερόσακο στο δικό σου "τέρμα".

Χτυπούν χαρμόσυνα οι καμπάνες, ελάτε στη γιορτή γίνεται γάμος σήμερα και έχει απαρτία οι συγγενείς κοιτάζονται με μάτια γουρλωμένα και πίσω απ’ το χαμόγελο, τι τάχα; η ζήλια κρύβεται ολοένα κι η κακία τριγύρω οι παράνυφοι μοιράζουν μπομπονιέρες - ελάτε κύριε, μη στέκεστε, πάρτε κουφέτα! - και στα δικά σας, και στα δικά σας, να ζήσετε! έστησε ο χάρος παγανιά στο γλέντι και στα μισά της εκκλησιάς παραφυλάει στη γωνία οι συγγενείς χαμογελούν μα είναι στ’ αλήθεια ξένοι κι η νύφη ανεβαίνει ασπροντυμένη για δες, παντρεύονται στην εκκλησιά οι ερωτευμένοι μα είναι στο βάθος της καρδιάς τους χωρισμένοι αφού κανείς δεν έμαθε, αγάπη τι θα πει έστησε ο χάρος παγανιά στο γλέντι στα μεθυσμένα μάτια τους ανάβει πυρκαγιές - ελάτε κύριε, μη στέκεστε, πάρτε κουφέτα! ειν’ η αρρώστια της ψυχής μία λεπτή ισορροπία άλλος πηδάει ρεματιές κι άλλος τις αποφεύγει σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό, τι σε κρατά κλεισμένη φυλακισμένη απ’ τον κόσμο π’ απαρνήθηκες; τη νύφη ψάχνω. Ω! τι χαρά, ειν’ η δική μου αγαπημένη κι εμείς

Το να 'σαι ποιητής και ν' αγνοείς το επάγγελμα Το να 'σαι εραστής και ν' απωθείς κάθε γυναίκα: Δίδυμη ειρωνεία που δημιουργεί μεγάλους άγιους Οι σταγόνες-δαγκάνες εναγώνιες του Ουρανού. Πάτρικ Κάβανα

Τραγούδια μάθαμε, στο στόμα να τα λέμε που άλλα υμνούν τους έρωτες κι άλλα το μισεμό μας με μελωδίες πένθιμες, μέσα στις εκκλησιές τη γλώσσα ποιητές, τη φτιάξαμε για να ‘χουμε να τρώμε ποιήματα, που να μιλούν για έρωτες κι άλλοτε για τις θύμησες αφού πνευματική τροφή δε βρήκαμε κρυμμένη στα ντουλάπια μήτε και το ψωμί να ψήνεται, στα φώτα της σελήνης εμείς, στο στρογγυλό τραπέζι μας, βρήκαμε τον Μπωτλαίρ για κολατσιό στο λιόγερμα, τρώγαμε τον Ελύτη στις σκάλες π’ ανεβαίναμε, του Κάλβου τις Ωδές τη γλώσσα ποιητές, τη φτιάξαμε για να μιλά η εκδίκηση για να μιλούν οι λέξεις που κολλούσανε στο στόμα όταν εκφράζαμε του κόσμου τις πληγές αφού σημαίες και πανό, στα χέρια δεν υψώσαμε μήτε στους δρόμους μαζωχτήκαμε να κάνουμε ειρήνη εμείς, το δίκιο λέγαμε, του εργάτη τις ουλές κι αυτοί μας καταχώνιασαν στον πάτο της ευθύνης τραγούδια μάθαμε, στο στόμα να τα λέμε που άλλα υμνούν τους έρωτες κι άλλα το μισεμό μας με μελωδίες πένθιμες, μέσα στις εκκλησιές. γιώργος_κ

Τα σαββατόβραδα, τις Κυριακές τα πρωινά φωτιά είχε ανάψει στις γραμμές του τηλεφώνου - “γεια σου αγάπη μου” - “γεια σου μωρό μου” - “τι ώρα να ‘ρθω να σε πάρω, στις εννιά;” - “είσαι η λατρεία της ζωής μου κι ο άνθρωπός μου” “…όπως σου δόθηκα, έτσι μου δόθηκες κι ήταν η αγάπη μας εκλεπτυσμένη έζησα έντονα, έζησες έντονα κι ειν’ ένας έρωτας αυτό που μένει…” κοντά στα λόγια της αγάπης κι η βλακεία μια εικασία πάντα να πλανάται, ότι υπάρχει άλλη στα λόγια του έρωτα μπλεγμένη κι η ζηλία και στο μυαλό, η φαντασία να οργιάζει, να βρυχάται “…μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα κι ειν’ η αγάπη μας χρυσό πουλί μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα δυο π' αγαπιούνται είναι πολλοί...” *(σ.σ. Σώτια Τσώτου) τώρα δε μένουν στο μυαλό τα περιθώρια κι η αμφιβολία πως δεν έφυγε το τρένο είναι αλήθεια όπως πέθανες, αργοπεθαίνω δέξου μονάχα, ήμουν για σένα και για μένα εσύ! “…όπως σου δόθηκα, έτσι μου δόθηκες κι ήταν η αγάπη μας εκλεπτυσμένη έζησα έντονα, έζησες έντονα κι ειν’ ένας έρωτας αυτό που μένει…” γιώργος_κ

Θέλω ν΄αφεθώ σε μια μελωδία. Nα με πάρεις απ το χέρι και να μου δείξεις τα βήματα του χορού. Κράτα με σφιχτά, μη με αφήσεις! Τώρα σ΄έχω ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Ας μου δείξεις πράγματα που δεν έχω δει, ας μου δώσεις να γευτώ ότι δεν γνωρίζω ακόμα, ας μου μάθεις ότι παρέλειψαν να μου διδάξουν άλλοι… δε το θεωρούσαν σημαντικό, αφού δε χωρούσε στο δικό τους μικρό και εύθραυστο, κρυστάλλινο κόσμο και πάνω απ΄όλα ας μοιραστείς μαζί μου χωρίς να φοβάσαι το μετά. Δε θέλω να σου κλέψω ότι θεωρείς πιο πολύτιμο, θέλω απλώς να σε γνωρίσω καλύτερα και να μοιραστώ μαζί σου και τους δικούς μου θησαυρούς, δεν ωφελεί να τους κρατάω άλλο μυστικούς. Υπάρχουν για κάποιο λόγο και ίσως αυτός ο λόγος να είσαι εσύ. Μη με φοβάσαι! Πάρε με απ το χέρι και δείξε μου ότι δεν έχω δει ακόμα... Georgia's World

ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑ: η απτή πραγματικότητά του ασήμαντου. ΑΛΑΤΙ: ούτε ένα κύμα δικαιοσύνη, μέσα σ’ αυτή την ένοχη υγρασία. ΑΝΘΡΩΠΟΣ: ζώο ή κραυγή; ΑΝΟΙΞΗ: οργή του δειλινού. ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ: ούτε ένα βήμα αυλή. ΑΠΟΓΕΥΜΑ: κάπου μακριά, ένα δέντρο σαλεύει με τ’ αρχαία του φύλλα μιαν ακατόρθωτη ψυχή. ΑΠΟΣΠΕΡΙΤΗΣ: μια φλούδα φεγγάρι εργατικό. ΑΠΟΣΤΑΣΗ: το μάκρος που επιστρέφει άνθρωπος, για να τελειώσει τόπος. ΑΡΝΗΣΗ: κάτι αμάθητο χιονίζει ανάμεσά μας. ΒΡΑΧΟΣ: τετράποδο όνειρο. ΓΑΤΑ: ένας πόθος σχεδόν γλώσσα. ΓΕΡΑΚΙ: η φτερούγα ενός απόκρημνου θανάτου. ΓΛΩΣΣΑ: μια αγκαλιά υγρή απελπισία. ΔΑΚΡΥ: ανήλικο κραυγής. ΔΑΧΤΥΛΑ: δέκα λαγκάδια αηδόνια σκοτεινά. ΔΕΝΤΡΟ: η ζωή μπορεί να περιμένει ωσότου δάσος. ΔΕΡΜΑ: ό,τι ανήμπορο στο θράσος του ανέμου. ΔΡΟΣΙΑ: ένα φύλλο παγωνιά. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: η ζωή σαν αλάτι σε πληγή. ΕΛΙΑ: μαύρος καρπός, χυμός καθηλωμένος σε τέσσαρων ανέμων φυλακή. ΕΠΙΘΥΜΙΑ: καρδιά σαν πέτρα ακαριαία σε λιθοβολισμό. ΕΡΓΑΤΗΣ: δυο βήματα ερπετό. ΕΡΩΤΑΣ: είκοσι τέσσερα φεγγάρια

Τραβάς κουπί σε μια ληγμένη ιστορία κι είμαι η βάρκα που τη λένε προδοσία κυλώ στις φλέβες σου μέσα στο αίμα σου κυκλοφορώ και χάνομαι μα πλέον μ’ ένα βήμα του κορμιού σου δεν μπορείς να με τελειώσεις οι μπότες νούμερο τριάντα-εννιά θα μείνουν φυλαγμένες στο κουτί της βιβλιοθήκης σου, πιο δίπλα απ’ τη χημεία τις φόρεσες και πάτησες μια νύχτα στην ψυχή μου κι ήρθες μετά να παραδώσεις εργασίες διανυσμάτων χρωστάς κι ένα σου μάθημα στον πληγωμένο εγωισμό κι ένα γραπτό διαγώνισμα στη φυσιολογία του έρωτα τραβάς κουπί σε κάποια θάλασσα που λέγεται επιστροφή στεριά δεν έχει ο λογισμός για να πατήσεις κυλώ στο αίμα σου κι είμαι κομμάτι του κορμιού σου φεύγω όπως ήρθα κάποια νύχτα με πανσέληνο και δε χαρίζω ούτε συγνώμη σε κανέναν κι όσο στα μάτια με κοιτάς, μην απορείς φεύγω όπως ήρθα κι ειν’ αδύνατο να μου αλλάξεις γνώμη. γιώργος_κ

Αφήνεις πάντα το παρελθόν, στο παρελθόν εκεί να μένει λησμονημένο ξεχασμένο απ'τη μνήμη και τον πόθο μα να πλανάται κάθε τόσο, σα μυστήριο εικόνες τέτοιες, που ποτέ δεν ξεθωριάζουν γραμμένες πίσω από το πείσμα λέξεις κρυμμένες που σε ζαλίζουν, σα φρικτό βασανιστήριο και δε μπορείς να τις πετάξεις κι ούτε με φθόνο ή μανία, να τις σκίσεις μπορείς μονάχα να ξεχάσεις ο,τι σε πλήγωσε, σε πρόδωσε, να φτύσεις καινούργια ημέρα ξεκινάει ο ουρανός, πιο φωτεινός και πιο γαλάζιος από το χθες που σε πονούσε βρες το κουράγιο και περπάτησε μπορείς μονάχα να γελάσεις έστω από σπόντα, ή από μίμηση κι ένα χαμόγελο να στάξεις για να σκοτώσεις, ο,τι κάποτε σε σκότωσε. γιώργος_κ

Καινούργιος έρωτας απόψε ξημερώνει κι έχει το όνομα που πάντοτε αγαπούσα συγνώμη αγάπη μου παλιά, σε καρτερούσα μα εσύ απόγινες στιλέτο που καρφώνει έτσι κι εγώ βρήκα τη δύναμη να κρύψω μία πληγή που ‘χω στα χείλη να ματώνει κι άμα ρωτήσεις το Θεό γιατί ‘σαι μόνη παρ’ την απάντηση και καν’ την φυλακτό είμαστε άνθρωποι και σφάλμα ο,τι ζούμε μα ούτε ο θάνατος δε θέλει να τ’ αλλάξει από αγάπη σ’ άλλη αγάπη οδηγούμαστε δίχως πιοτό λίγο απ’ τον έρωτα να πιούμε φύγε λοιπόν, είσαι πια ελεύθερη και μόνη τράβα να βρεις αυτό που πάντα επιθυμούσες τι κι αν τα χείλη σου, μου είπαν μ’ αγαπούσες τωρ’ αμφιβάλλω μες στη σκέψη σου αν ζω καινούργιος έρωτας απόψε μ’ ανταμώνει κι έχει τα μάτια σου, που πάντοτε ποθούσα θυμήσου λίγο όταν στα χείλη σε φιλούσα κι ήθελα τόσο η στιγμή να μην τελειώνει τώρα τα χείλη μου θα σμίγουν μ’ άλλα χείλη κι η αγκαλιά μου θα γεμίζει μ’ άλλο σώμα για παραδέξου το λοιπόν, μπορείς ακόμα έφταιξες κάπου, για να φτάσουμε ως εδώ. γιώργος_κ

οι καιροί είναι τρελοί τα κενά πάντα εδώ πάρε βλέμμα από κείνο το άγγιγμα.. είσαι ελεύθερος πριν μείνεις πάλι μόνος αγάπα την αγάπη ενός άλλου νιώσε την υγρασία σου φέρε εκείνο το νεκρό ποίημα μπες στο είδωλο του απέναντι είσαι στο όνειρο πριν μείνεις πάλι μόνος αγάπα την αγάπη κάποιου άλλου δες το ποθητό τελείωμα δες το χρώμα της σκέψης του σύρσου..απαλά και μπες στην αγάπη κάποιου άλλου είναι αργά για να κλείνεις τα μάτια είναι μονάχα οι καιροί τέτοιοι μόνο οι καιροί .. το κορίτσι στα άσπρα το αγόρι μπλε στήθος κόκκινο κίτρινο κορμί δερμάτινο το πόδι σου αστέρια μες στο πρόσωπο σύννεφα στα μάτια σου emerson

Γέρε χρόνε καθώς φεύγεις μακριά πάρε μαζί σου κάθε λύπη, συμφορά. Νέε χρόνε χάρισέ μας τη χαρά, την αγάπη κι ό,τι επιθυμεί κάθε καρδιά. Κάθε μέρα του 2008 να είναι ευτυχισμένη παραμυθένια, ονειρεμένη. Κάθε όνειρο να γίνει εφικτό. Δάκρυα χαράς ελπίδας και αγάπης να τρέχουν απ' τα μάτια κι όχι λύπης και πόνου. Η Χάρη του Θεού να γεμίσει τις καρδιές μ' αγάπη κι ελπίδες χρυσές. Σ' όλο τον κόσμο ν' απλωθεί το φως του Χριστού. 1/1/08 elenitheof

Σ’ αυτή που αγάπησα θα πω να περιμένει δε μοιάζει απροσπέλαστος του έρωτα ο παράδεισος μήτε και μακρινό φαντάζει το ανέφικτο θέλει τους δυο η αγάπη σ’ ένα σώμα που ‘ναι ντυμένο με λευκά κρινόφυλλα κι επουδενί μαυροντυμένο θέλει τους δυο η αγάπη σ’ ένα όνειρο π’ όνειρο γίνηκε απ’ των δύο τη συγνώμη ٘ Συγνώμη μάτια μου κι αν χάλασα το όνειρο θα ξαναφτιάξουμε καινούργιες πολιτείες κι όχι χωριά που ερημώσαν από πόλεμο που ‘χουν πνιγεί απ’ των δακρύων τις αιτίες σ’ αυτή που αγάπησα θα πω να μην αλλάξει κι όταν τη βρω θα γονατίσω και θα κλάψω μα τούτα ‘δω τα δάκρυα θα ‘ναι από ευτυχία σαν ‘κείνη τη στερνή φορά που σμίξαμε μια τελεσίδικη αγκαλιά στην προσδοκία ٘ Θέλει τους δυο η αγάπη σ’ ένα όχημα που απογειώνεται να φθάσει τη σελήνη κι άμα ξεμείνει από καύσιμα ٘βουτά στα σύννεφα κι αναλαμβάνει εξολοκλήρου την ευθύνη σ’ αυτή που αγάπησα θα πω να υπομένει δε τη φωνάζουνε τυχαία γαρ “Μαρία” είναι απ’ της μοίρας ‘κείνα τα παιχνίδια τούτος ο έρωτας που μοιάζει τόσο ανέφικτος σαν ανεκπλήρωτος τη

Οι εκδόσεις Ηλέκτρα και το βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ σας προσκαλούν την Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008, στις 8 μ.μ., στην παρουσίαση της εκδοτικής σειράς ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ Τα Αριστουργήματα της Παγκόσμιας Λαϊκής Λογοτεχνίας (Διεύθυνση Σειράς: Γιώργος Μπλάνας) Θα μιλήσουν: Μάκης Πανώριος, συγγραφέας Αντωνία Κατσαβού, συνεργάτις του περιοδικού «Φανταστικά Χρονικά» Διονύσης Παπαδόπουλος, ψυχίατρος Συντονισμός: Γιώργος Μπλάνας

Αγόρασα δροσιά από τη θάλασσα και έκλεψα τα κύματα απ’ τον άνεμο περπάταγα για ώρες πλάι στην ακροθαλασσιά να πιάσω απ’ την αρχή, όλο το νήμα του έρωτα και μέτραγα ένα-ένα τ’ ατοπήματα ποιο νόημα έχει άλλωστε η ζωή δίχως ετούτον; κι ειν’ η ζωή μια τουφεκιά που κομματιάζονται στ’ αγέρι τα τρυγόνια στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα συνθλίβονται τα σύννεφα και μένουν έρμοι κι ορφανοί οι μελλοθάνατοι να υψώνουν τη φωνή τους δειλοί, μπροστά στο θάνατο μα πέρα κι απ’ το θάνατο, τ’ ανέφικτο κι ανέφικτο θα μένει μέχρι κάποιος να το πιάσει ανέφικτο θα υφίσταται πριν κάποιος τολμηρός να το προφτάσει τρεχάτε να το δείτε! το δώρο της παραμονής δεν έφτασε στο τζάκι θα βρείτε κρεμασμένη μοναχά μια τρύπια κάλτσα που την έφαγε ο σκόρος το χάσαμε το πλοίο ενώ πέρναγε απ’ την πόρτα μας κι ίσως ποτέ να μη το δούμε ίνα δικαιωθεί η αγάπη, θα πρέπει να κοπιάσουμε καβάλα σ’ ένα άτι να γλυτώσουμε τα σύννεφα βλέπετε, νόμιζα πως ήμουν ποιητής μ’ αρχίζω ν’ αμφιβάλλω κοιτάζω τα τριαντάφυλλα και δε διακρίνω έρωτα κι

Σε περιμένει ένα κεράκι φράουλας στο δώμα που δε λέει ν’ ανάψει σε περιμένει κι ένα πήλινο κερί του Halloween που γύρω απ’ το φιτίλι του στήσαν χορό μαύρα Χριστούγεννα κομμάτια πεθαμένου έρωτα με άρωμα βανίλια φταίει που καίω τις αναμνήσεις μου στη φλόγα του κεριού κι είναι τα φώτα όλης της γης τώρα σβησμένα είναι τα λόγια της αγάπης ειπωμένα μα τρόπο άλλο δε βρήκανε να ξαναειπωθούν είναι Χριστούγεννα, για δως μου ένα φιλί ίσα ν’ ανάψει απ’ την αρχή ένα κεράκι απ’ των χειλιών σου την πνοή και απ’ το δάκρυ που ήξερα να κρύβω πριν στα μάτια σου φανεί φύσα ν’ ανάψει ένα κερί να δω που κρύβεις τόση απύθμενη αγάπη σβήσαν τα όνειρα και χάσαμε το χάρτη ενώ ετοιμάζαμε ταξίδια στο χαρτί φύσα ν’ ανάψει ένα κερί να δω ακόμα αν αγκαλιάζεις τα κομμάτια μου έτσι μου το ‘γραφες, με νότες ευτυχίας από ‘να έρωτα που πέθανε χωρίς ν’ αναστηθεί τ’ άφησα, ξέρεις που, στο γωνιακό παρκάκι εκεί που έγραφες “μωρό μου σ’ αγαπώ” στο ξύλινο παγκάκι κι ήθελα απλά έτσι για λίγο να στο πω. γιώργος_κ (ευχαριστώ τη Νι

ΠΑΡΕ ΤΑ ΔΩΡΑ σου χρόνε κι εκείνο το ξυλάλογο της προσδοκίας, εκείνο το ξυλάλογο: γνώριμο τέχνασμα, σχεδόν απρέπεια, σχεδόν ασχήμια και οπωσδήποτε αλητεία. Η μια ψυχή ζητάει το γίγαντά της, η άλλη ρωτάει καθρέφτες την ψυχή της. Τρίτη αφήνει όνειρα σημάδια για να επιστρέψει δυσανάγνωστη στο φτωχοκείμενό της. Με παραμύθια λιγοστεύουμε μεγάλοι, με παραμύθια αυξάνουμε παιδιά. Συμμορφώσου, συμμορφώσου, χρόνε αδέξιε παραμυθά. Σηκώνεται, πλένει το πρόσωπο, ντύνεται κατάσαρκα τον κήπο και διεκδικεί το θάνατο με άνθη και πάθη και σώμα και ψυχή. Χρόνε παράδοξε φονιά, η φτώχια ζώο παραφυλάει. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά Χωρίς τέλος Όπως ο πόνος Και η μοναξιά Κουράστηκα Να μιλάω μόνη μου Να γελάω μόνη μου Να κλαίω και να τραγουδάω μόνη μου Μου είπες υπάρχουν πολλά μονοπάτια να διαβώ Τα πόδια μου όμως γέμισαν πληγές και δε μπορώ να περπατήσω Δεν υπάρχουν μπροστά μου χνάρια για να βρω το δρόμο Τα μάτια μου είναι θαμπά από την εικόνα σου Περπατάω και ρίχνω πίσω μου άμμο Να ξαναγυρίσω Κι ας ξαναπονέσω Κι ας άδειασαν τα χέρια μου απ’ την αφή σου Χτυπάω την πόρτα Παίρνω τηλέφωνο Στέλνω γράμματα Σιωπή Λείπεις Λείπω Λείπουμε Μακριά Γιατί τα κόκκινα λαμπιόνια της γιορτής έγιναν μαύρα; Γιατί ερήμωσε η φάτνη μας; Γιατί τα κάλαντα έγιναν μοιρολόγια; Γιατί τα όνειρα της νέα χρονιάς έγιναν εφιάλτες; Έχω βουλιάξει στη θάλασσα του αλκοόλ Έχω βυθιστεί στη ζάλη του ποτού Ο καπνός του τσιγάρου γεμίζει το μυαλό μου Θέλω να θολώσω τις θύμησες Φέτος δεν έχει στολίδια Ούτε τραγούδια Ούτε χρυσόσκονη Ούτε αγγέλους να κατεβαίνουν απ’ τον ουρανό Φέτος έχει εμένα Χωρίς εσένα Και μια καληνύχτα αντί για καλή

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ! ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Τα δεντράκια της φωτογραφίας που μοιάζουν με τεράστια @@@@@, με το συμπάθιο, δεν είναι πλατάνια, αλλά τα περίφημα Baobab που γνωρίσαμε από την ιστορία του Μικρού Πρίγκιπα στο βιβλίο του Exupery. Ναι, είναι αυτά τα απειλητικά, τα καταστροφικά δεντράκια που αν τα αφήσεις να μεγαλώσουν, οι ρίζες τους μπορεί να απλωθούν τόσο πολύ που να καταστρέψουν ολόκληρο τον πλανήτη. Συνδέστε το αυτό με τα στοιχεία της καθημερινότητας μας και θα δείτε πως είχε δίκιο ο ποιητής! Σας αφήνω για σήμερα με τις ευχές και την παραπάνω φωτογραφία, σε συνδυασμό με την εξαιρετική μουσική της Βaobab Orchestra, γνωστής στους ακροατές του Kosmos 93,6

Κι αν μου λείπεις ; Χριστούγεννα είναι κι οι πευκοβελόνες μου τρυπούν τα δάχτυλα Κι αν σου λείπω; Πρωτοχρονιά είναι και τα στολίδια θαμπώνουν μες τα μάτια μου Σπασμένα στο πάτωμα πάνω τους πατώ Τα πόδια μου ματώνουν μα πιο πολύ στη καρδιά μου φτάνουν πολύχρωμα κομμάτια κοφτερά Αλλη μια πρωτοχρονιά χωρίς εσένα κι οι μνήμες έρχονται Αγιοβασιλιάτικο δώρο σε μαύρο κουτί Κι άλλα Χριστούγεννα χωρίς εσένα και τα αγγελάκια στα δέντρα δε κρατούν πια καμπανούλες μονάχα μια λύρα χρυσή την απουσία σου να τραγουδούν και του Χριστού τη θεία γέννηση Τη νύχτα εκείνη όλα γύρω μου γυρνούν πολύχρωμα κομματιασμένα Χαραγμένα σ αγαπώ σε παλιά στολίδια ξεχασμένα σε υγρό πατάρι Στολίδια που χάσαν τη γιορτή και στα αζήτητα μείναν να θυμίζουν παλιότερες γιορτές κι ευτυχισμένες στιγμές

Τον χάρο που έρχεται από μακριά θα τον προϋπαντήσω θα τον καλέσω εδώ σιμά μου να καθίσει να τον κεράσω τσικουδιά και μέλι, να γλυκάνει ο πόνος κι όταν στερνά με χαιρετίσει όταν ζητήσει την ψυχή να πάρει πίσω θα τον ρωτήσω μόνο ετούτο, αν γνωρίζει τι απόγινε η πρώτη μου αγάπη κι αν λάμπουνε τα μάτια με χαμόγελα στο στόμα για το μέρος που κοιμούνται οι νεκροί, θ’ αποχωρήσω κι αν μαύρισαν τα μάτια απ’ το κλάμα και το δάκρυ τόσα χρόνια μια τελευταία χάρη θα ζητήσω να την κεράσω ένα φιλί στο στόμα πριν να σβήσω να πιω χρυσάφι απ’ τα χείλη της δροσιά απ’ τη ματιά της τον ήλιο απ’ τα χέρια της, τ’ αστέρια τα λευκά και μία τρίχα απ’ τα μαλλιά θα πάρω φυλακτό για το ταξίδι τον χάρο που έρχεται από μακριά δε τον φοβάμαι φοβήθηκα στη σύντομη ζωή μου, κάποιους λύκους που μου τρώγαν τα συκώτια και κάτι τσοπανόσκυλα, προστάτες λέει του εαυτού μου μηδέ τον κεραυνό φοβήθηκα που έπεσε εμπρός μου μηδέ στο θάλαμο του ιατρείου, όσο αίμα μου κι αν έχασα εδώ, έχασα όλη τη ζωή μου να φωνάζω μα φαίνεται η φων

Ο χρόνος ξέχασε να περνά.. Ξέχασέ τα όλα.. Πέταξέ τα όλα.. Δεν χρειάζεσαι τίποτα δικό μου. Άσε με.. Δεν θέλω άλλο να πονάω. Μη μου λες πως μ' αγαπάς. Δε θέλω.. Με πονάς! Ξέχασέ με! Πιο πολύ τις νύχτες με πονάς. Δεν το πιστεύω, αλλά σ' αγαπάω ακόμα. Δεν θα καταλάβεις ούτε μια στιγμή ότι πονάω.. Η καρδιά μου ακόμα χτυπάει στους χτύπους που εσύ της έμαθες. Η Φωνή της μου είπε να σου πω πως δε σε ξέχασε, πως σ' αγαπάει.. Παρ' όλο που και εγώ πονάω.. Ξέχασέ με! Ό,τι έμαθες ως τώρα, ξέχασε το! Νιώσε με για μια φορά κι ας μου κοστίσει να μου πεις πως μ' αγαπάς.. Δεν μιλάς.. Ξέχασέ με! Δεν μ' αγαπάς. 7/12/2007 @ MyPlace

Θα φύγω μακριά σου Γιατί η ζωή δε με βαστάει πια να μένω στο φεγγάρι σου Εδώ οι ώρες και οι σκέψεις δε σηκώνουν τις ψυχές μου Έχω ξεχάσει τ’ όνομά σου κι εγώ αρκετά σου κράτησα παρέα Καιρός να πάρω το βαπόρι και να φύγω για μια νέα αγάπη Τί κέρδισα άλλωστε από σένα και τί γύρεψα; Ήμουν φτερό κι ήσουν αγέρας που παρέσυρε σε δύστροπη αγάπη την αγάπη μου Τη μια γλυκό αεράκι που θροΐζει στοργικά τα θερινά βλαστάρια και της γης τ’ αγριολούλουδα Σα μητρικό χαδάκι που αλείφει το γυρτό κορμί για να περάσει ο πόνος Την άλλη αδιάκοπος βοριάς που σχίζει η μαχαιριά την άσπιλη καρδιά με φόρα Το μπαϊράκι σου δεν πρόκαμα να κουμαντάρω Κι από ατρόμητος λοιπόν θαλασσοπόρος έφτασα ναύτης στο κατώφλι σου Ει καπετάνισσα θα φύγω μακριά, τ’ ακούς; Κι εσύ θα ψάχνεις χρόνους χίλιους για να βρεις τα βήματά μου Και θα φιλάς τις πέτρες όπου πάτησα να πάω Θα προσκυνάς κάθε σημείο του κορμιού σου που το θώπευσα Θ’ αναπολείς κάθε λεπτό που σε κοιτούσα μες τα μάτια Καιρός να φύγω απ’ το λιμάνι τού

Εσύ αγόρασες φιλί και κεχριμπάρι απ’ τη Συρία Χρυσό απ’ το Λίβανο Εγώ το δάκρυ σου Παντρέψαμε το μίγμα και μας βγήκε προδοσία Κι η μοναξιά τις κρύες νύχτες περιμένει στη γωνία Δεν αγοράσαμε αγάπη απ’ τις μακρινές Ινδίες Μονάχα δύο πλαστικά φιλιά που κλέψαμε απ’ τον άνεμο Είκοσι-τρία χάδια απ’ τον οίστρο μιας ποιητικής μαγείας Ήσουν η μάνα μου στην παγωμένη Καισαρεία Κι εγώ μικρός Χριστός να περιμένει ντάντεμα απ’ τα μάτια και τη γλύκα των χειλιών σου Περνώντας ο Βασίλης απ’ τη στέγη μου, δεν πρόλαβε παρά ν’ αφήσει δύο κέρινα φιλιά στο τζάκι, για να σε θυμάμαι Σε περιμένει ένα κεράκι φράουλας στο δώμα που δε λέει ν’ ανάψει Σε περιμένει κι ένα πήλινο κερί του Halloween, που γύρω απ’ το φιτίλι του στήσαν χορό παραμονή Χριστούγεννα, κομμάτια πεθαμένου έρωτα με άρωμα βανίλια Κάποιο Χειμώνα μου ‘ταξες, θα ‘ρθεις για να το δεις να σιγοκαίει Κι όσο θυμάμαι τα τριαντάφυλλα που πέθαναν λησμονημένα, κάτι μου λέει πως δε θα ‘ρθεις Τότε λοιπόν σε ποιον να τα χαρίσω αυτά που ζήλεψα; Κι αυτά που με τ

by Clement Clarke Moore 'Twas the night before Christmas, when all through the house Not a creature was stirring, not even a mouse; The stockings were hung by the chimney with care, In hopes that St. Nicholas soon would be there; The children were nestled all snug in their beds, While visions of sugar-plums danced in their heads; And mamma in her 'kerchief, and I in my cap, Had just settled down for a long winter's nap, When out on the lawn there arose such a clatter, I sprang from the bed to see what was the matter. Away to the window I flew like a flash, Tore open the shutters and threw up the sash. The moon on the breast of the new-fallen snow Gave the lustre of mid-day to objects below, When, what to my wondering eyes should appear, But a miniature sleigh, and eight tiny reindeer, With a little old driver, so lively and quick, I knew in a moment it must be St. Nick. More rapid than eagles his coursers they came, And he whistled, and shouted, and called them by name; &qu

Είχα μι’ αγάπη φυλαγμένη σαν τσιγάρο που κάποιοι θέλησαν ν’ ανάψουν με φωτιά πάνω στα χείλη με το ζόρι να φουμάρω το ‘χα γιομίσει απ’ της ζωής τα μυστικά μα ούτε σπίθα σ’ ένα γυάλινο αναπτήρα λέξεις γεμάτος από σιγανή φωτιά μια φλόγα που ‘μελλε να δώσει όλη την πείρα σε κάποια νύχτα που ‘χε αρπάξει τα φιλιά δεν πήρα πίσω ούτε φιλί μητ’ ένα μπράβο “ευχαριστώ που ‘σασταν τόσο ευγενικός” από μονάχος μου τ’ άναψα το τσιγάρο και το ‘πια τόσο όσο διαρκεί ο κεραυνός είχα μι’ αγάπη φυλαγμένη σαν εικόνα που τη ζωγράφισα με δάκρυ και κερί στάλα τη στάλα του με πήγε στο χειμώνα κι όσα ονειρεύτηκα σε μαύρη φυλακή τώρα δεν έχει περιθώρια ν’ αλλάξει κι έχω τραβήξει ένα δρόμο από κλωστή υπάρχει ο κίνδυνος στο βήμα μου να σπάσει και να διαλύσει τα πειστήρια η ζωή. γιώργος_κ

Για την Μαρία-Σιμόνη που το ζήτησε. Μαρία προφανώς εννοείς το απόσπασμα του ποιήματος που βρίσκεται στο profil μου στο blogspot. Είναι δικό μου το ποίημα και έχει τον τίτλο "Είναι ο Έρωτας". Στο παραθέτω ολόκληρο και ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. από τη συλλογή "42 Σταγόνες Δροσιάς" ~~~ Μια ζωγραφιά είναι ο έρωτας μια φαντασίωση γλυκειά, άπιαστο όνειρο αυτό είναι ο έρωτας θαρρώ μία εικόνα γεμάτη χρώμα κι ένα τραγούδι. Ένα αστέρι είναι ο έρωτας, ένα φεγγάρι σαν ένα ποίημα αισιόδοξο να συνεπάρει κι ένα λουλούδι που συνήθως μας μαγεύει σαν την ψυχή και την καρδιά, την κυριεύει. Είναι δικτάτορας ο έρωτας και διαφεντεύει αποφασίζει πότε θα κλείσει φυλακή τ’ αθώα αισθήματα παραδομένα στο συναίσθημα ενός πάθους. Είναι μυστήριο ο έρωτας ένα σκληρό βασανιστήριο, μ’ αγαπημένο για εκείνο το ένα και μοναδικό ‘κείνο το ον, το βαθιά ερωτευμένο. Είναι ένα πάθος απρόσμενο, αχαλίνωτο ένα τριαντάφυλλο που ανθίζει σ'ένα μπουντρούμι ανήλιαγο χωρίς το φως του πρωινού, χωρίς λιακά

"Οι ιδεολογίες πέθαναν και ο φεμινισμός έχει γεράσει. Ο άνθρωπος είναι το πιο βλακώδες ον της Γης. Είναι ανίκανος να μαθαίνει από τα σφάλματά του. Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι έπρεπε να μάθουν Ιστορία και να μην ξανακάνουν τα ίδια λάθη. Δεν τα καταφέρνουν όμως. Γράφω κάθε μέρα. Δεν μπορώ να μη γράφω. Διαφορετικά θα τρελαθώ..." Η εξομολόγηση της γηραιάς κυρίας της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, που τιμάται αύριο με το βραβείο Νόμπελ, Ντόρις Λέσινγκ. από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Έθνος 10/12/2007

Το μαύρο σου και το κόκκινο μου. Η θλίψη σου και το χαμόγελο μου. Η βροχή σου και η λιακάδα μου. Ο εφιάλτης σου και το όνειρο μου. Η παγωνιά σου και η ζέστη μου. Η ασφυξία σου και ανάσα μου. Η πίκρα σου και η γλύκα μου. Η έρημος σου και η όαση μου. Η μοναξιά σου και ο έρωτας μου. Το καβούκι σου και το σώμα μου. Ο βράχος σου και το λουλούδι μου. Το μικρό σου και το μεγάλο μου. Το λίγο σου και το απέραντο μου. Ο θάνατος σου και η ζωή μου. Η εγκατάλειψη σου και η περιπλάνηση μου. Η βουτιά σου και η ανάδυση μου. Η σιωπή σου και η μουσική μου. Το σκοτάδι σου και το φως μου. Ο βυθός σου και η θάλασσα μου. Να συνυπάρχουν αρμονικά, τόσα χρόνια, στο ίδιο σώμα. Η ψυχή και το μυαλό μου…

Ήταν εκείνο το μαρμάρινο ψυχρό περβάζι που στεκόμουν ώρες και περίμενα μάταια να έρθει το ανέφικτο και τα παιδιά πετροβολούσαν τις σκέψεις μου και στο λιόγερμα τα μάτια πέρνανε κάτι από τη θλίψη του φεγγαριού και τα χέρια απλώναν να πιάσουν τ' άστρα να μοιράσουν τριγύρω την αστροφεγγιά να φωτιστεί αυτή η κρύα γωνιά του . Και ρόδα δε φύτρωσαν ποτέ κι αρώματα δε σκόρπισαν έμειναν τα μάτια ορφανά ανήμπορα ν' αντικρύσουν το κενό η θάλασσα αλμύρα έγινε και πότισε το χώμα κι εγώ ακουμπισμένη ακόμα στο ψυχρό περβάζι σκέφτομαι πως οι μνήμες δε ξέρουν από οίκτο δεν έχουν έλεος κι ανεβαίνω με βήματα αργά και ανισόρροπα στο ικρίωμα που καρτερικά Με περιμένει...

Μασουλάω, μασουλάω φραουλίτσες. Είχα κι ένα ατύχημα, αλλά μπροστά στη γεύση της φραουλίτσας δε νοιάζομαι. Μου ξεκόλλησε το δοντάκι μου, μπουυυυ, έτσι, φλουτς κι έπεσε. Και τώρα υπάρχει ένα κενό στην άνω σιαγόνα, να μου θυμίζει ότι εκεί μέσα κάποτε υπήρχε ένα δόντι. Δευτέρα πάω οδοντίατρο, ευτυχώς δεν πονάει. Μου θύμισε ένα ακριβώς ίδιο περιστατικό που είχε συμβεί το κατακαλόκαιρο, τότε που οι δυο μας κι όχι μόνος, επιλέγαμε τσίχλες δυόσμου και καραμέλες φραουλίτσας απ’ το περίπτερο για να περάσουμε την ώρα μας μασουλώντας ανάμεσα στα φιλιά μας. Είχαν ξεμείνει κάμποσες από εκείνες τις τσίχλες και τις καραμέλες πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, τις έβαλα κάτω σήμερα και τις τσάκισα όλες. Μόνο που έχασα το δόντι μου ξαφνικά. Κόλλησε πάνω στην καραμέλα κι έπεσαν και τα δυο πάνω στη γλώσσα. Έτσι είχε γίνει και την προηγούμενη, μόνο που τότε, θυμάσαι, όταν γνωριστήκαμε, υπήρχε ένα κενό χωρίς δόντι στην κάτω σειρά και σου έλεγα “θα το φτιάξω, θα το φτιάξω σύντομα, πρέπει να μπει θήκη εκεί μέσα”,

Κι ήσουνα μόλις δεκαεπτά με τα σκουρόχρωμα μαλλάκια σου να χύνονται στους ώμους τα μάτια, σαν μεγάλα αστέρια του Νοτιά, λευκά δυο μαύρα θηλυκά μαργαριτάρια σ’ ένα άσπρο προσωπάκι να μου μιλούν, να λένε, δίχως να μιλούν εσύ, εσύ που κουβαλάς ολόκληρη ζωή πάνω στους ώμους εσύ που ταξιδεύεις, γράφοντας ταξίδια με μαχαίρια κι ακροπατάς ανάμεσα σε λέξεις πεθαμένες, εσύ οργή, φυγή, δεσμός, ζωή του έρωτα μας ξέφυγε αβάσταχτος καημός κι απ’ την αγάπη η νιότη τώρα πετάνε γατζωμένα στα φτερά πουλιών, τα μεσημέρια ιδρώνει το ‘να απ’ τ’ αυτί και κλαίει απ’ τα μάτια μα δε ρωτάει πόσος έμεινε καιρός για να μαζέψει τα κομμάτια και τ’ άλλο μένει πίσω του, να ισιώσει το σκυφτό κορμί του και στέλνει γράμματα και ραβασάκια ερωτικά γεμάτα σχέδια με καρδιές κι άλλες καλλιγραφίες να μη νιώθει μόνο. Κι ήσουνα μόλις δεκαεπτά έλα που τώρα τριαντάρισα κι έχω κρατήσει εν’ αριθμό ταυτότητας να σε θυμάμαι όπως σ’ έβλεπα να πνίγεσαι μέσα σε γράμματα άλφα-ζήτα-μηδέν-επτά-επτά-εννιά-εννιά-μηδέν. Ουδέν απ’ όξω πέρναγε

Σε επανάληψη, αφιερωμένο στις Κυρίες του blog μας, σε όλες! Κοιτούν τα μάτια μου κι απόψε, μεθυσμένα η ώρα φεύγει, σαν το τρένο της γραμμής μα το ταξίδι δε θα κάμει, θα το δεις κι ούτε στον πιο μικρό σταθμό θα φτάσει που ‘χει χαράξει η ζωή, για να σταθμεύουν τρένα. Κοιτούν τα μάτια μου κι απόψε, απορημένα ήσουνα δίπλα μου, σ’ αντάμωσαν νωρίς μα ούτε πρόλαβα μια λέξη ν’ απαντήσω. - Σώπα - και πες μου αν οι μυγδαλιές κι οι παπαρούνες της Άνοιξης έχουν ανθίσει στα περβόλια του ονείρου. Ξυπνώ νωρίς τα πρωινά κι η μόνη σκέψη μου, ν’ ανοίξω το παράθυρο να ειδώ τα πρώτα τους μπουμπούκια - μπουμπούκι μου - να ξεπετάγονται σαν κρίνα απ’ τη σιωπή. - Άκου - ακόμη και τα ροδοπέταλα, σου έστρωσαν χαλί και παίζουν μουσικές οι σάλπιγγες συνθέτουν μελωδίες οι καμπανούλες. Κι εγώ, έρημο δένδρο, μες στη νυχτιά να σβήνω ν’ αργοπεθαίνω, στα λεπτά που χάνονται. Μέτρα τους κύκλους στο κορμί μου όσα τα χρόνια που ‘χω κλάψει, τα μεγάλωσα τώρα δεν είμαι πια παιδί, εγώ έχω νόμους που μου θερίζουν με δρεπάνια, ό