Άστατες καρδιές
Τα σαββατόβραδα, τις Κυριακές τα πρωινά φωτιά είχε ανάψει στις γραμμές του τηλεφώνου - “γεια σου αγάπη μου” - “γεια σου μωρό μου” - “τι ώρα να ‘ρθω να σε πάρω, στις εννιά;” - “είσαι η λατρεία της ζωής μου κι ο άνθρωπός μου” “…όπως σου δόθηκα, έτσι μου δόθηκες κι ήταν η αγάπη μας εκλεπτυσμένη έζησα έντονα, έζησες έντονα κι ειν’ ένας έρωτας αυτό που μένει…” κοντά στα λόγια της αγάπης κι η βλακεία μια εικασία πάντα να πλανάται, ότι υπάρχει άλλη στα λόγια του έρωτα μπλεγμένη κι η ζηλία και στο μυαλό, η φαντασία να οργιάζει, να βρυχάται “…μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα κι ειν’ η αγάπη μας χρυσό πουλί μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα δυο π' αγαπιούνται είναι πολλοί...” *(σ.σ. Σώτια Τσώτου) τώρα δε μένουν στο μυαλό τα περιθώρια κι η αμφιβολία πως δεν έφυγε το τρένο είναι αλήθεια όπως πέθανες, αργοπεθαίνω δέξου μονάχα, ήμουν για σένα και για μένα εσύ! “…όπως σου δόθηκα, έτσι μου δόθηκες κι ήταν η αγάπη μας εκλεπτυσμένη έζησα έντονα, έζησες έντονα κι ειν’ ένας έρωτας αυτό που μένει…” γιώργος_κ